The Existence of the Space

[English translation follows] Ayan, oras na uli para umupo, alalahanin ang mga araw na dumaan, at magsulat. Kinukwento ko lang kani-kanina sa kaibigan ko ang binabalak kong special project ngayong darating na pasukan. Wala pa man pagsang-ayon ng departamento at ng paaralan ngunit inuunahan ko na sila. Ito ay patungkol sa mga isyu ngayon ng Pilipino at ng taga-Southeast Asia sa kanilang pagkakakilanlan sa sarili at sa kanilang identity na dulot ng sinaunang pananakop ng mga dayuhan, at kung paano ito umaayon sa mga kompositor at sa musika nila. Si Jose Maceda ang pinaka-sentro ng diskursong ito, at masigasig ako na gawin ito dahil sa nakikita kong pamamalagi ko sa McGill ay walang ganung klaseng pagkakataon para sa akin at sa mga ibang estudyante na makarinig ng ganitong usapin patungkol sa musika. Sabi nga ng kaibigan ko na "hindi ba't hindi na siya bago?" at sang-ayon din ako, ngunit napagtanto ko na pag nagsasalita na ako tungkol sa kabilang dako ng mundo na kinab

[English translation follows] Nahihilo pa ako at matagal ang naging byahe sa bus, pero nakarating din ako sa wakas dito sa Toronto. Dito na nakatira ang nanay ko sa kasalukuyan nilang tinitirhan ng mga halos dalawang taon na rin, at bagama't nauna siyang tumira sa katabing siyudad ng Mississauga, dito sa Toronto balak manatili ang aming pamilya sa nalalapit na pagdating nila dito. Ako naman ay mas gusto kong manatili sa Montreal dahil sa umaatikabong pagpapalaganap ng sining duon na nagbibigay ng inspirasyon at gana para sa aking sariling paglikha. Sa madali't sabi, ilang pabalik-balik na rin ang ginawa ko rito simula nuong napadpad ako sa Montreal para mag-aral. Kahit na nakakapagod ang byahe, nasanay na ako sa mga ganito kahahabang byahe. Kung tutuusin, mga mahigit 11-12 oras rin ang pinakamatagal kong naging byahe sa lupa (mula bahay hanggang bus terminal sa Quezon City papuntang Isabela), at mga humigit-kumulang na 16 oras ang pinakamatagal naman sa himpapawid (papuntang

[English follows] Napansin ko na nuong 2008 pa pala nalathala ang pinakahuling entry dito. Hindi ko na maalala bakit huminto ako sa pag-aalaga ng naturang puwang na nakalaan para sa aking mga pagninilay-nilay, pero sa loob ng isang taon ay iilang kaibigan na ang nag-udyok sa akin para magsulat ng isang blog. Lingid sa kaalaman nila'y talagang meron nga akong isang blog, ngunit hindi ko naman maisip nuong mga panahon na iyon ang halaga ng pagpapanatili nito. Subalit nagbago ang aking pananaw tungkol dito bunga ng mga naging pangyayari nuong mga nakaraang linggo, at muli akong nangailangan ng isang lugar na pwede kong isalin sa pagsusulat ang aking mga hinanakit, mga pinagninilayan, at mga pananaw bilang therapy. Wala naman akong kahit anong sakit, sa pisikal man o sa kaisipan. Ngunit sa pang-uudyok ng maituturing ko na ring malapit na kaibigan dito sa Montreal, sa pamamagitan ng pagsusulat ay maaaring magamot nito ang anumang sama ng loob na naipon sa loob ng 7 buwan kong pamama