The Existence of the Space

[English translation follows...] Meron akong naaalalang isang kaibigan. Hindi ko alam kung bakit ko siya naalala, basta na lang siya biglang bumulaga sa utak ko. Isang mag-aaral pa ako sa unibersidad nuong nakilala ko siya, at sa pamamalagi ko sa kolehiyo ay tumagal naman ang samahan namin. Isa na siya sa mga ituturing kong naging malapit kong kaibigan nuon. Hindi naman kami yung mga tipong maloko at sutil, kaya hanggang asaran, suportahan sa natitipuhang babae at pamimilosopo ang pinag-iikutan ng mga kalokohan namin sa buhay. Naging magkaklase na rin kami sa iilang mga kurso na kelangan naming kunin sa labas ng kolehiyo, at maraming alaala ang naidulot nito. Pero hihingi na rin ako ng dispensa, kasi bagama't sinabi ko na napakarami nga ng mga alaalang iyon, kakarampot na lamang ang mga talagang naaalala ko. Mahina ang aking utak sa pag-aalala ng nakalipas. Ang tanging alam ko ngayon, masakit man ito sabihin pero kahit hanggang ngayon ay hindi ko mawari kung ano ang nangyar

Na sa kanyang paglayag Makita ang tinatamasang Maningning na liwanag. [That in one's voyage One will see what one desires A glimmering light.] (2010) The bus to Montréal just left, and I can't help but just feel a deep sense of sadness as we pass by these buildings and busy streets leading out of Toronto. Why am I leaving once again? I always find that I'm the one intentionally leaving people behind, and it really breaks me every time. But there's no other way but up. No other choice but move forward. And it's so strange that even within just a month, I've found what God wants me to find. Here lies a family among the crowds, a best buddy among a closely-knit group of friends, a hometown among many hometowns, an oasis among stretches of rivers along the vast expanse of a desert. I can't believe that new friends felt like people you've known and cared for a long time, simple words of encouragement felt like chicken soup for the soul,

[English translation follows...] Akala ko magiging maikli lang ang post na ito. Hindi rin pala. Nasabihan ako kagabi na huwag ko raw gawing ugali ang walang kamuwang-muwang na pagsasabi ng " Whatever! " tsaka " What??? " Ang " Whatever! " daw ay nagpapahiwatig na wala kang pakialam o hindi ka nagpapakatotoo sa harap ng tao, habang ang pagsasabi ng " What??? " ay parang nagpapakita ng walang galang dahil masyadong derecho ang punto nito. Ganito daw ang kultura dito sa Canada at hindi ako makapaniwala sa aking mga narinig dahil kung isasalin ito sa konteksto ng Pilipinas, palarong panakip-butas lang ang pagdadagdag nito sa usapan ng barkada. Madalas tayong magsabi ng "Ha?" o "Ano?" o kahit "Ano ba yan?" bilang sagot sa mga bagay-bagay na nakakapagpagulat o nakakapagpalito sa atin. Ang mga salitang " Huh ?" o " What ?" lamang ang unang pumapasok sa isipan natin pag isinalin ang mga ito s