The Existence of the Space

Oh wow, I haven't written here for a while now! Life is just so jam-packed, dealing with overdue final term papers from last semester, 3 upcoming projects premieres for the next 7 months, a timeline that seems like next to impossible, and immigration papers to Canadian permanent residence that seem to lead nowhere...yet. And here I am, sitting inside a bus while making my way back to Montréal. I spent the weekend in Toronto to deal with my US tourist visa application (and I got approved!!), check on mom and friends too, and deal with Canadian immigration concerns. Being with people you consider family is simply a gift. It doesn't come cheap: it costs a lot just to be able to enjoy this (especially in my case, travelling hundreds of kilometres just to be there). It doesn't matter though, as I believe that God "puts the lonely in families (Psalm 68:6)," and I believe that also includes people like me who really long for significance in relationships with peopl...

I would guess that everybody's in a festive mood inside their homes or somewhere out there since yesterday. Enjoying the holidays with family and relatives, opening and giving gifts, treating Christmas like some special time of the year when everybody is obliged to be happy for some reason, whatever that reason is. Like, "find any reason to be happy because it's Christmas." Sending greetings here and there, eating and filling up their tummies, spreading joy, blah. In contrast to that, nothing is stimulating me now, save for writing this blog post. I'm done warming up and tinkering away with the digital piano that my cousin's family have here at their house, and I don't wanna touch it anymore. I'm supposedly finishing my paper writing (oh yes, I am still in the middle of my paper writing!) but I suddenly lost the mood for it. ESPN TV's blaring out in the living room, and the basement's all about Super Smash Bros. There's too much noise g...

[English translation follows...] Meron akong naaalalang isang kaibigan. Hindi ko alam kung bakit ko siya naalala, basta na lang siya biglang bumulaga sa utak ko. Isang mag-aaral pa ako sa unibersidad nuong nakilala ko siya, at sa pamamalagi ko sa kolehiyo ay tumagal naman ang samahan namin. Isa na siya sa mga ituturing kong naging malapit kong kaibigan nuon. Hindi naman kami yung mga tipong maloko at sutil, kaya hanggang asaran, suportahan sa natitipuhang babae at pamimilosopo ang pinag-iikutan ng mga kalokohan namin sa buhay. Naging magkaklase na rin kami sa iilang mga kurso na kelangan naming kunin sa labas ng kolehiyo, at maraming alaala ang naidulot nito. Pero hihingi na rin ako ng dispensa, kasi bagama't sinabi ko na napakarami nga ng mga alaalang iyon, kakarampot na lamang ang mga talagang naaalala ko. Mahina ang aking utak sa pag-aalala ng nakalipas. Ang tanging alam ko ngayon, masakit man ito sabihin pero kahit hanggang ngayon ay hindi ko mawari kung ano ang nangyar...

Na sa kanyang paglayag Makita ang tinatamasang Maningning na liwanag. [That in one's voyage One will see what one desires A glimmering light.] (2010) The bus to Montréal just left, and I can't help but just feel a deep sense of sadness as we pass by these buildings and busy streets leading out of Toronto. Why am I leaving once again? I always find that I'm the one intentionally leaving people behind, and it really breaks me every time. But there's no other way but up. No other choice but move forward. And it's so strange that even within just a month, I've found what God wants me to find. Here lies a family among the crowds, a best buddy among a closely-knit group of friends, a hometown among many hometowns, an oasis among stretches of rivers along the vast expanse of a desert. I can't believe that new friends felt like people you've known and cared for a long time, simple words of encouragement felt like chicken soup for the soul,...

[English translation follows...] Akala ko magiging maikli lang ang post na ito. Hindi rin pala. Nasabihan ako kagabi na huwag ko raw gawing ugali ang walang kamuwang-muwang na pagsasabi ng " Whatever! " tsaka " What??? " Ang " Whatever! " daw ay nagpapahiwatig na wala kang pakialam o hindi ka nagpapakatotoo sa harap ng tao, habang ang pagsasabi ng " What??? " ay parang nagpapakita ng walang galang dahil masyadong derecho ang punto nito. Ganito daw ang kultura dito sa Canada at hindi ako makapaniwala sa aking mga narinig dahil kung isasalin ito sa konteksto ng Pilipinas, palarong panakip-butas lang ang pagdadagdag nito sa usapan ng barkada. Madalas tayong magsabi ng "Ha?" o "Ano?" o kahit "Ano ba yan?" bilang sagot sa mga bagay-bagay na nakakapagpagulat o nakakapagpalito sa atin. Ang mga salitang " Huh ?" o " What ?" lamang ang unang pumapasok sa isipan natin pag isinalin ang mga ito s...

[English translation follows] Ayan, oras na uli para umupo, alalahanin ang mga araw na dumaan, at magsulat. Kinukwento ko lang kani-kanina sa kaibigan ko ang binabalak kong special project ngayong darating na pasukan. Wala pa man pagsang-ayon ng departamento at ng paaralan ngunit inuunahan ko na sila. Ito ay patungkol sa mga isyu ngayon ng Pilipino at ng taga-Southeast Asia sa kanilang pagkakakilanlan sa sarili at sa kanilang identity na dulot ng sinaunang pananakop ng mga dayuhan, at kung paano ito umaayon sa mga kompositor at sa musika nila. Si Jose Maceda ang pinaka-sentro ng diskursong ito, at masigasig ako na gawin ito dahil sa nakikita kong pamamalagi ko sa McGill ay walang ganung klaseng pagkakataon para sa akin at sa mga ibang estudyante na makarinig ng ganitong usapin patungkol sa musika. Sabi nga ng kaibigan ko na "hindi ba't hindi na siya bago?" at sang-ayon din ako, ngunit napagtanto ko na pag nagsasalita na ako tungkol sa kabilang dako ng mundo na kinab...